Yaz günlerinin önemli bir bölümünü Çorum’un Osmancık tarafı çıkışında, Bayat Mahallesi sınırları içindeki hobi bahçemizde geçiririz. Eee, Köroğlu-Ayvaz misali evde iki kişi kalınca birbirimizin yüzüne bakmakla zaman geçmiyor. İnsan, farklı bir şeyler olmasını, hayatın biraz renk taşımasını istiyor.

Yine böyle bir günde, hanımla sabah yürüyüşüne çıktık ve yol gibi biz de kıvrıla kıvrıla bir soğan tarlasının yanına geldik. Tarlada yaşlıca bir adam sulama şebekesinin suyunu açmaya çalışıyor. Yanından geçerken yüksek sesle selam verdim. Kafasını kaldırıp selamımı aldı. Ben de “kolay gelsin” diyerek başımı çevirdim ve yürümeyi sürdürdüm.

Geri döndüğümüzde gitmemiş, hala oradaydı. Bizi görür görmez, kolunu uzatarak soğanları gösterdi. Ben, karşılıksız vermenin bu denli içten ve sadeliğine pek alışık olmadığım için doğrusu biraz şaşkındım. Soğanları, yolda bulduğum bir poşete doldurmaya çalışırken sordum: 

Zaman zaman bu tür özveri örneklerini mutlaka sizler de yaşamışsınızdır ama ben böylesi adeta zorla kendinden bir şeyler verme olayına ilk kez şahit oluyorum. Hanımla çok duygulandık, içimizi tatlı bir kıpırtı sardı. Günlerdir öyle uç olumsuz örneklere şahit olmuştuk ki, artık insanlıktan ümidimizi tamamen kesmek üzereydik. Ama yaşadığımız olay bizi çok farklı yerlere götürdü. Öyle ki, sanki soğan tarlasından “-Sakın ümitsizliğe kapılmayın. Bizler henüz ölmedik.” diye seslenen amcanın sesi kulaklarımızdan hiç eksilmez oldu.

“İyilik de, kötülük de bulaşıcıdır.” diye bir söz vardır. Ya da Buda’nın dediği gibi “İyilik iyilikten, kötülük de kötülükten doğar.” Öyleyse iyilerin sayısını artırmanın tek yolu birilerine karşılık düşünmeden iyilik yapıp iyilerin safına çekmek ve onu da iyi yapmak. Öyleyse bir dakika bile boşa geçirmenin anlamı yok. Haydi hep birlikte iyilik yapıp iyilerin sayısını artırmaya…

Bizler henüz ölmedik…

DÜŞÜNEN SÖZLER