Çok şeyler kazanabilirsiniz hayatta. Çok şeylere sahip olabilirsiniz.

Paraya mesela!

Ya da Evlatlara ,eşe,makam ve mevkiye….

Fabrikalar kurabilir, Karun gibi servete sahip olabilirsiniz.Bunlar hayal edilebilir ve gerçekleşebilir şeylerdir.Ama bazı şeyler vardır ki hayatınızda hayalinizin ötesindedir.Belki hayalinizde dahi yoktur.Kendiliğinden işlenir ilmek ilmek.Bir büyük dağ olur ilmekleriniz ve siz farkında olmazsınız.Siz sıradan bir hayat yaşarsınız,ama o hayat birilerinin yüreklerine dokunur.Büyük okullar bitirmemiş,belki iki kelimeyi zor getirirsiniz bir araya.Tezleriniz yoktur . Adını dahi bilmezsiniz sorsalar. Çoğuna göre cahilsinizdir, hayatı sadece mürekkebe bağlayanlar için.Belki davetlerde bir köşede beklersiniz ,ayağa kalkan yoktur siz geldiniz diye.Çoğu zaman varlığınız dahi belli değildir . Öyle bir köşede yarının hayalini dahi kurmadan beklersiniz.Beş on yıllık projeleriniz,hayalleriniz yoktur.Akşam bir lokma ekmek,sabah gün ışığıyla şükredersiniz hayata.

Aslında değişen çok şeyde yoktur.Nice makam sahibi insanlar vardır bu hayatta yalnızlığa mahkum. Ve servetinin hesabını bilmeyen insanlar...

Kapıcısı,çaycısı,şoförü  vs...olan.

Ancak an gelir koltuklarından ayrıldıklarında yada kaybettiklerinde servetlerini yalnızlıklarıyla baş başa kalıverirler. Belki de korkularıyla yüzleşirler.Tüm o toz pembe rüyalar yalnızlığın hakikatine dönüşüverir.Ve acıtır yüreği! Çokta önemi yoktur yani sahip olduklarımızın bu dünayda.

Belki de  somut bir örneğiydi bunun İskilipli hafız(Mustafa DUMAN)ın bu dünyadan çıktığı sonsuz yolculuğu. Bu dünyada sahip olunanların değersiz olduğunun,değerin bunlarda olmadığının. Belki o dahi bilmiyordu öldüğünde bir makam sahibi gibi eskortla gideceğini bu yolculuğa.O kendince garipti,kimsesizdi...Bir ekmeği varsa karnını doyuracak şükrediyordu.Öyle ki bazen o ısmarlardı size.Kaygısı yoktu servet biriktirmek gibi.Sanki biliyordu o serveti taşımanın , Sabah namazına Uludereden Şeyh yavsi camisine gelmekten daha ağır olduğunu. Makam derdi olmadı belki hiç. Kendince asayişi sağlıyordu memleketinde. Görev biliyordu memlekette bir damla huzuru.  Belki ölürken dahi yalnızdı. Ama yalnız bırakmadı iz bıraktığı yürekler onu. Son anına kadar yanındaydı. Adeta ‘mesele ne olduğunuz değil diyordu giderken, nasıl yaşadığınızdır.Bir gönüle hoş seda bırakmışsanız yalnız değilsinizdir’’ diyordu. Teşekkürler hafız abi. Ruhun şad makamın cennet olsun.Ve bilmek lazım yaşarken garip gördüklerimizin değerini.Bilmek lazım ki  gıyaben değil,hayattayken anlasınlar değerlerini.Ayrıca İskilip emniyetimize de ekip aracıyla eşlik etmek suretiyle yapmış olduğu bu jestinden dolayı bir İskilipli olarak teşekkür ediyorum . Saygılarımla