Kibrit çöpü insana benzer.

Kutusu, içinde yaşadığımız toplum,

Çöplerse biz.

Aradaki farkı sorarsan,

Onlar sıralı, biz karmakarışık.

 

Görünüşleri aynı gibi olsa da,

Aslında farklıdırlar.

Kimisinin bir amaca hizmet içindir alevi,

Bir sigara ya da ocak.

Ya da kocaman bir ormanı kül etmek.

Önemli olan niçin yandığıdır.

Hele ki bazısı kendi yandığı gibi

Çevresini de yakıp zarar verir.

Kimisi de boşa tüketir kısacık ömrünü,

Bizim gibi.

 

Her kibrit, ucundan başlar yanmaya,

Sonra ilerler alev, eliniz yanana dek,

Ve en alevli anında tek bir üflemeyle sönüverir.

Tıpkı hayat gibi…

 

Bazı kibritler öyle nazik, öyle incedir ki,

Yanmadan kırılıverecek sanırsın.

Ancak en iyi de onlar yanar.

Ve ateşler çevresini.

Cılız insanlar gibi…

 

Bazılarıysa kaba saba iri yarıdır.

Görünüşte hiç sönmeyecekmiş sanırsın

Ama henüz çöpü bile tutuşmadan sönüverir.

Bakakalırsın…

Çoğu insanlar gibi…

 

Kimilerinin görünüşü hiç de düzgün değildir;

Kimi yeri kalın, kimi yeri ince.

Say ki özensiz imal edilmiş.

Ama görünüşü aldatır sizi,

Korkmadan tutuşturabilirsiniz,

Kolay kolay sönmezler...

 

İlk yanan kibrit hep en üsttekidir.

Toplumda da en öndeki;

Kibrit çöpü kutusundan,

İnsansa toplumun içinden çıkar.

Çıkmasına çıkar da,

Tek bir tanesi bile iyi tutuşursa

Koca bir ormanı yakmaya yeter…

 

Islanmış bir kutunun kibriti yanmaz,

İnsan da böyledir,

Çevresine göredir alev alıp almayacağı.

Gaza gelip ateşlenir,

Ya da sönüp gider.

Bir de henüz alevlenmişken,

Üflenip söndürülenler vardır ki,

Sayısı bir hayli fazla…

 

Bazı kibrit çöpleri kutuda ters durur,

En önce de onlar yakılır zaten.

Sıradanlık bozulmasın diye.

Ya da düzenin gidişatı…

 

Yapışık kibrit çöplerinin kaderi

Sizin elinizdedir.

Dilerseniz koparıp teker teker yakarsınız;

Ya da birini yakmanız yeterlidir,

Diğeri de onun ateşiyle yanıp kül olur.

Zaten buna razıdırlar…

 

Diş karıştırmak için kullanılanları da vardır.

Asıl amacı dışında.

İrade gücü yoktur ki karşı çıksın.

Ya da bazı insanlar gibi,

Başkalarının kuyruğunda dolaşıp, yaptığından nemalansın.

Yalnızca onun dişlerindeki artıkların peşinde.

Hiç yanmadan sönüp gitsin…

 

Kibrit çöpü gibidir insan,

Ya yakıp kül eden…

Ya da uygun anı bekleyip,

Sırası geldiğinde yanıp çevresini aydınlatan,

Ve yaktığı lamba fitiliyle

Kendisi sönse de aydınlatmayı sürdüren;

Tıpkı Mustafa Kemal gibi…

DÜŞÜNEN SÖZLER:

·         Tomurcuk derdinde olmayan ağaç odundur. NECİP FAZIL

·         Bir insan hangi limana ulaşmak istediğini biliyorsa, onun için her rüzgâr uygun-dur.  SENECA

·         Geride bıraktığım ne varsa kül. Ateş benmişim demek ki. F. NİETZSHE

·         Düşünmek kolay, davranmak zordur. Düşündüğün gibi davranmak en zordur. VON GOETH

·         Birinci adamlar güneşi, ikinci adamlar gölgeyi sever. Bernard SHAW